Wat zijn de veranderingen in ons leven en werken door Corona? Daarover schrijft Michel Pan van Smart WorkPlace partner D&B The Facility Group een serie blogs. In deel 1 het duiden van de crisis door het stellen van vragen.

De veranderingen in ons leven en werken gaan sinds 27 februari in een adembenemend tempo. Daar wil ik het de komende blogs over hebben. Met als start in deze aflevering het duiden van de crisis door vooral heel veel vragen te stellen. Want, waar kijken we nu eigenlijk naar? En al is het wellicht wat vroeg; zijn er ook fundamentele veranderingen in onze werkpatronen zichtbaar? Zijn er voor de Real Estate en FM branche gevolgen? Om in volgende blogs in te gaan op items als: Hoe doen we het tot nu toe als industrie? Welke maatregels treffen we? Hoe houden we onze medewerkers scherp? Wat is eigenlijk onze importantie als FM-bedrijf? En waar liggen de kansen in het tijdperk na Corona?

Het kán immers over niets anders gaan. Corona is de gekroonde koning. Het virus heerst. Het regeert ons handelen, ons sociaal leven, ons werk. Het voedt de onrust, stuurt koortsachtig denken, verstoort onze dromen en wakkert de angst aan. Websites, social media, serieuze en minder serieuze kranten staan in dienst van Corona en zijn knecht Covid19. Dat is natuurlijk niet vreemd. We hebben met een crisis van formaat te maken. Door menigeen al met het nodige gevoel voor theater bestempeld als “de grootste sinds de Tweede Wereldoorlog”.

Daarover twijfel ik.

Dit soort geluiden hoor je namelijk altijd in onzekere tijden. Laten we proberen de nuance te vinden bij het duiden van het huidige, verstoorde tijdsgewricht. Het internationaal terrorisme bijvoorbeeld, sinds 2001, gooit ook behoorlijk hoge ogen. De Cuba- (1962), Aids- (1980) en Krediet- (2008) crisis spelen een aardig deuntje mee. De opwarmende aarde (1970-nu) is echter de onbedreigde koploper als we de globale langetermijneffecten op sociaal, economisch, demografisch en ecologisch niveau in ogenschouw nemen. Maar zelfs tijdens de lente van 2020, buiten de grenzen van ons Westerse blikveld, hebben ze in de Hoorn van Afrika, met een sprinkhanenplaag van Bijbelse proporties, wat anders aan hun hoofd. Daar dreigt hongersnood voor miljoenen. En duizenden vluchtelingen, niet toevalligerwijs komend uit die regionen, klotsen nog steeds wanhopig aan de rand van Europa in hun gammele bootjes.

En toch…

Dat de wereld lamgeslagen is door een pakketje eiwit van 20 nanometer (0,000000001 meter) met daarin wat DNA, is opmerkelijk. En dan bedoel ik vooral het tempo waarin zich diepgaande veranderingen hebben voorgedaan. Met een vrijwel grenzeloze impact.

Even terug naar 27 februari.

Op die donderdag stond ik met mijn vrienden in de kroeg naar Ajax tegen Getafe te kijken toen het nieuws in beeld kwam dat de eerste besmetting een feit was. Dat zijn drie dingen die nu niet meer kunnen. Sport, vrienden en een kroeg. Vijf weken later wil Ajax de competitie stopzetten. De kroeg heeft een faillissement aangevraagd. Mijn vrienden zijn getransformeerd in digitale informatie: we skypen. En vandaag, maandag 6 april, liggen er 1450 mensen op de IC, zijn er 18.000 aantoonbare besmettingen en 1800 Nederlanders overleden. Ajax gaat echt wel weer voetballen. Die vrienden wachten maar even. En er zijn straks nieuwe kroegen die de tap opengooien.

Maar de zieken en betreurden. Daar ligt de kiem van de echte verandering. Het effect van dit virus op ons gedrag én daarmee ook op onze werkpatronen is ingrijpend. Het besef dat we als internationale gemeenschap enorm kwetsbaar zijn, zal onze manier van leven diepgaand beïnvloeden. En dat bewustzijn dringt door tot op individueel niveau. Mensen zullen minder zorgeloos met elkaar omgaan. Zolang er geen vaccin is in ieder geval. De psychische dreun dat we niet boven de natuur staan, als goden, maar kwetsbaar zijn, als stervelingen, heeft waarschijnlijk de meest verstrekkende gevolgen. Deze crisis leidt daarom tot een revolutie.

En ja, óók voor onze industrie. Misschien wel juist voor onze industrie. Denk aan de manier waarop wij bedrijven in kantoren huisvesten. En aan de wijze waarop wij in die kantoren onze diensten verlenen. De vragen die we moeten gaan beantwoorden zijn: voor wie werken we straks nog? Waar? En wanneer? Want: hoeveel mensen gaan überhaupt nog naar een kantoor?  Het digitale werken met Skype, Zoom en Teams is definitief doorgebroken. Waarom hebben we dan een kantoor nodig? Moet je als werkgever niet vooral investeren in goede WiFi-verbindingen bij je medewerkers?

Het succes van die digitale doorbraak is volstrekt logisch. Het was wachten op het juiste moment en Corona gaf die. Nederland heeft vooral een kennis- en dienstenindustrie. We beschikken over hoogwaardige ICT-netwerken. Er is overal WiFi. Laptops en smartphones zijn in overvloed beschikbaar. Die vruchtbare digitale bodem, gevoed met de meststoffen van onze basisvaardigheden en dat zijn met name praten en denken, heeft in een maand tijd een nieuwe werkwijze laten ontspruiten. We kunnen af met een keukentafel en een laptop.

Weet u het nog? Vóór de boodschap van Mark Rutte stonden we om 07:30 op. Douchen, het ontbijt achter de kiezen, de kinderen naar school en vervolgens de file in. Rond 08:30, 09:00 stroomde het kantoor vol. En dan begon het echte leven. Waar we onze identiteit aan ontleenden. De eindeloze vergaderingen vol neuzeldetails. De bilaterale ontmoetingen in kleine hokjes. Het geklooi met de beamer en altijd, altijd, dat gehannes met die snoertjes. Het geroddel over de inkoopmanager. De slechte adem van Jansen van crediteuren in de lift.

Het lijken scenes uit een zwart wit film. Als ik eerlijk ben. Dat deel van het kantoorleven mis ik niet heel erg. En als we logisch nadenken … dan is dát allemaal niet echt nodig. Toch?                              

Nou… wat ik wél mis…

De humor van Peter. De creativiteit van Jeroen. De scherpte van Bas. De kritiek van Sander. Via de laptop of telefoon mis je de nuance. Én het plezier van samen, in één ruimte, dingen doen.

Laat daarover nou de volgende blog gaan.

woensdag 8 april 2020permalink