In deze nieuwe editie van WorkPlace Inside vertelt Silvia de Haan over architectuur, en hoe architectuur parallel staat in haar werk en hobby’s.

Architectuur

Kun je dat zeggen? Dat de liefde voor architectuur een hobby is? Als ik op vakantie ga, wordt er altijd op zoek gegaan naar moderne architectuur. Een stationsgebouw, een concertzaal of museum. Vaak niet voor de programmering maar voor het stenen omhulsel. Met name musea zijn vaak bijzondere gebouwen die er ‘in het echt’ anders zijn dan op de plaatjes. Soms prachtig stoer of ingetogen en dan weer opzichtig opvallend. You hate it or you love it, heerlijk architectuur!

Geduld is een schone zaak, als je dat hebt …

Het liefst had ik bouwkunde gestudeerd, maar dat deed mijn broer ook al en dus vond ik destijds dat dat niet kon. Design Academy in Eindhoven is het geworden en dat is achteraf gezien maar beter ook. Zo’n goede architect zou ik niet zijn geweest, want daar heb ik te weinig geduld voor.

In mijn rol als workplace consultant bij Solved kom ik beter tot mijn recht met projecten die maanden duren in plaats van jaren. Zo heb ik me eigenlijk toch stiekem een beetje richting de architectuur gewerkt. Zonder mijn geduld te verliezen.

Over geduld gesproken. Na bijna 12 jaar telkens opnieuw inschrijven voor nieuwbouwkavels was het in 2018 eindelijk zo ver. In plaats van architectuur te bekijken en er een mening over hebben waren we zelf aan zet. Op Centrumeiland (IJburg Amsterdam) mochten we zelf ons huis bouwen!

Stokjes doorgeven

Althans, zelf … Juist dat we niet zelf deden maar met anderen maakte het bouwen tot een feest.

Wij hebben geluk gehad met een goed luisterende èn eigenzinnige architect, een professionele èn innemende aannemer, een meedenkende èn perfectionistische voorman enz. Allemaal goed schakelende vakmensen. Ik weet niet in hoeverre het chemie is of de kunst om te vertrouwen op elkaars expertise.

Als Workplace consultant sta ik vaak aan het begin van een project en komen er gaandeweg steeds meer expertises bij. Zo rolt een werkplekconcept door naar de briefing voor de interieurarchitect en wordt het met de juiste meubels verder ingevuld. Als dat proces goed loopt, en je werkt met mensen die passie hebben voor hun vak dan maakt dat energie los. Het doorgeven van stokjes kan alleen als het naar vakmanshanden zijn.

Het leven verandert, maar stenen niet

Hoewel iedereen in 2018 al het tegen me zei, kon ik met dat niet voorstellen. ‘Als het huis af is gaan de kinderen op kamers’. Inderdaad dat gebeurde. Maar wat niemand destijds verwachte is dat door corona deels thuiswerken de nieuwe realiteit is. Zoals bij velen met uitvliegende kinderen zijn hun slaapkamers omgedoopt tot werkkamers.

Als we de lijn doortrekken naar mijn vakgebied zien we hetzelfde gebeuren. Op kantoor zijn medewerkers ‘uitgevlogen’. De werkplekken staan veelal leeg en het kantoor ziet er soms verlaten uit. Ook hier is een aanpassing nodig. Wat doe je met die ruimte? Een andere functie? Aantrekkelijk maken? Of een deel van de ruimte teruggeven als het huurcontract eindigt?

Aan die aanpassingsmogelijkheden zit een limiet. Als ik de trap niet meer op kan, dan zou ik een traplift kunnen nemen. Maar eigenlijk kijk ik er nu al naar uit om als ik bejaard ben nogmaals te verhuizen naar een nieuw huis. Passend bij de wensen en eisen die bij ons leven dan past. Die vlieger gaat ook op voor organisaties die door groei, krimp, andere prioriteiten, doelstelling soms niet meer passen in het gebouw. Het verhuizen naar een nieuw gebouw en afscheid nemen van het oude is soms lastig. Een beetje lef is ervoor nodig. Maar het kan ook een nieuw impuls geven aan een nieuwe fase.  

I love it

Vooralsnog bekijk ik het weer van buitenaf. En loop ik, als ik thuiswerk, ‘s ochtends een rondje over ons zelfbouweiland. De komende jaren wordt enorm gebouwd wordt en elke dag geniet ik van huizen en appartementen die dan weer prachtig stoer en ingetogen zijn en dan weer opzichtig opvallend. I hate it or I love it, heerlijk architectuur!

woensdag 19 oktober 2022permalink