Voor Marco Verhoef is de balans tussen de binnen- en buitenwereld cruciaal. In deze WorkPlace Inside vertelt hij wat hem motiveert.

Als generatie X-er groeide ik in de jaren 80 op in Lelystad. Naast talloze synthesizer hits, de beste TV-series als A-Team en The Dukes of Hazzard, betekende dit ook een onuitputtelijk aanbod aan bouwplaatsen. Woonwijken, gekenmerkt door eenvormigheid en zielloosheid, werden uit de grond gestampt. En waar stedenbouwkundigen, sociologen en andere ideologen bouwden aan hun Utopia, werd ik vooral getrakteerd op de beste pop-up speelplaatsen die een kind kon bedenken! Als kind haalde ik mijn schouders op voor de ideologie van de ‘maakbare samenleving’ en was ik meer geïnteresseerd in het maken van blaaspijpen van de altijd aanwezige grijpvoorraad pvc-buizen op de bouwplaatsen. 

Doodling

Ik ben een liefhebber van doodling; het gedachteloos en doelloos tekenen, vaak tijdens een telefoongesprek of videocall. Dat deed ik als kind al. Vaak begon dat met een paar simpele blokjes en ontaarde het in een soort van stedenbouwkundig ontwerp. Uiteindelijk heb ik mijn stedenbouwkundige affiniteit niet omgezet in een studiekeuze. Ik ben wel Geografie gaan studeren aan de Faculteit Ruimtelijke Wetenschappen van de Universiteit Utrecht. En na mijn studietijd heb ik gewerkt als adviseur ruimtelijke economie en projectleider gebiedsontwikkeling tot ik bij toeval huisvestingsadviseur ben geworden. Een rol die mij uitstekend bevalt en die ik bij WorkWire met veel plezier vervul.

‘Dan ben je uiteindelijk iets heel anders gaan doen’ is de reactie vaak als ik vertel over mijn achtergrond als Geograaf. Iets wat ik bestrijd. Sterker: ik ben als huisvestingsadviseur juist heel dicht bij mijn achtergrond gebleven, maar dan op microniveau; geografie binnen de muren van een gebouw. Fysisch determinisme, een geografische stroming die ervan uitgaat dat het menselijk handelen in zekere mate wordt bepaald door de natuurlijke omstandigheden, is namelijk een-op-een te kopiëren naar de situatie binnen kantoorgebouwen. Hoe productief, innovatief, sociaal en gelukkig we zijn in ons werk, wordt mede bepaald door de omstandigheden van het kantoor. Helaas leiden best wat kantoren aan ‘fysische armoede’, wat zich in het hybride tijdperk vertaalt in lage bezettingscijfers als stil protest van gebruikers.

Belangrijke lessen

In mijn functie als projectleider gebiedsontwikkeling heb ik een aantal jaar gewerkt voor de gemeente Almere, waar wethouder Adri Duivesteijn (1950–2023) zich hard maakte voor het ‘zelfbeschikkingsrecht van de burger’. Hij vond dat de overheid, projectontwikkelaars en woningbouwcorporaties te veel dicteerden en burgers onvoldoende ruimte hadden om hun woongeluk zelf vorm te geven. Burgers moesten meer ruimte en vrijheid krijgen om hun eigen woonomgeving te creëren. Ook hierin schuilt weer een belangrijke les voor huisvestingsadvies. We kunnen als architecten, aannemers en adviseurs nog zo ons best doen in het expertmatig bedenken en ontwikkelen van goede kantooromgevingen; als we daarmee onvoldoende oog hebben voor het zelfbeschikkingsrecht van de gebruiker, is het gedoemd te mislukken. En we moeten zeker geen one-size-fits-all omgevingen creëren met een monotoon landschap van werkplekken.

Gebouwen en de interactie tussen de fysieke omgeving en de mens vormen de rode draad in mijn werkzame leven. In mijn privéleven speelt daarentegen natuur juist een heel belangrijke rol. In het weekend ga ik meestal hardlopen op de Utrechtse Heuvelrug. Op een stralende zomeravond of een gure herfstdag, glibberend door de modder; in het bos kan ik genieten van elk seizoenen en alle weersomstandigheden. Daarnaast ga ik graag hiken in de bergen. Zeker boven de boomgrens ben ik helemaal in mijn element. Klauteren over rotsblokken, ploeteren door de sneeuw en conditioneel ‘stuk’ gaan, daar geniet ik van. In de bergen leer je jezelf en jouw reisgezelschap ook het best kennen. Persoonlijke eigenschappen worden in de bergen namelijk uitvergroot. Zo hou ik van uitdagingen en zoek in graag mijn eigen grenzen op, zolang ik maar het gevoel - of de illusie - van controle heb. En in alle bescheidenheid durf ik te beweren dat ik een gezellige reisgenoot ben, maar niet per definitie sociaal en als het erop aankomt een egoïst. 

Het gevoel dat ik heb wanneer ik buiten ben, bevestigt voor mij dat we als mens niet gemaakt zijn om binnen te leven. Als we dan toch zoveel tijd in gebouwen moeten doorbrengen, laten we dan de natuur zoveel mogelijk naar binnen halen. Natuurlijke vormen, materialen en kleuren, patronen die verwijzen naar de natuur, buitenlucht, natuurlijk licht en natuurlijk planten. Kortom: meer ‘biophilic design’!

woensdag 21 augustus 2024permalink